Memleket Sevdasıyla Geldim, Gurbeti İçimde Buldum

“Gurbetten Geldim, Memleketime Hasretle Sarıldım… Ama”

Yurt dışından geldim, evime döner gibi… Öyle bir aşkla, öyle bir özlemle geldim ki, bu tarifi mümkün olmayan bir duygu. İçimde yılların birikmiş susuzluğu vardı; o suyun adıydı Türkiye… O bayrağı görmek, toprağa basmak, gökyüzüne “şükürler olsun” diyerek bakmak, bunlar benim için sadece bir kavuşma değildi — bir secdeydi.

Bir gazeteci olarak kelimeleri hep ustalıkla kullandım. Ama ülkeme olan bu sevgiyi tarif etmekte aciz kalıyorum. Türkçe konuşmak bir kimlikti benim için, bir ruh haliydi. Bir nefesten fazlasıydı. Yurt dışında hep bir başka dilin gölgesinde yaşadım. Ne kadar iyi konuşursam konuşayım o dillerde, hiçbir zaman tam olarak anlatamadım yüreğimi. O yüzden Türkçe’ye, konuşan her bir insana, sokakta bana “merhaba” diyen herkese kalbimi açtım. “Onlar beni anlar” dedim. Çünkü bu topraklar benimdi, bu insanlar bendendi.

Ama ne zaman bir “Almancı” olduğumu fark ettirdiler bana, ne zaman kendi memleketimde gurbet yaşattılar, işte o zaman kırıldı kalbim.
Biliyor musunuz? Yabancı diyebileceğiniz insanlar, orada bana böyle davranmadılar. Sadece bir kurallar bütününde yaşadık. Ne Türk olduğum için dışlandım, ne dilimden dolayı aşağılandım. Ama burada… kendi kardeşimden, kendi insanımdan öyle yaralar aldım ki.

Türkçe konuşana güvenmiştim. Çünkü dil, bir köprüydü bana göre. Ama meğer sadece konuşmakmış. Anlamak değilmiş. Aynı dili konuşsak da aynı duyguda değilmişiz.
Ben, Türkiye’ye geldiğimde “merhaba” diyen herkesin içten olduğunu sanan bir gurbetçiydim.
Ben, bu milletin merhametine koşarak gelen, bu ülkenin sevgisini yüreğinde büyütmüş bir evlattım.

Şimdi içimde kocaman bir “hiç” var. Çünkü bazıları, bana ülkemde gurbeti yaşattı.
Yakınlarım, akrabalarım, dost dediklerim… Hepsi bana sırt döndü.
Oysa ben sadece ait olmak istemiştim.
Oysa ben sadece sevilmek istemiştim.

Ama olsun.
Ben yine de bu toprağın çocuğuyum.
Ben yine de Türk Bayrağı’nı görünce gözyaşlarına boğulacak kadar çok seviyorum ülkemin ismini.
Beni anlamasalar da, ben bu ülkenin çocuklarına dua etmeye devam edeceğim.
Benim sevgim karşılıksız, benim sevgim Allah’a şükürle dolu.
Ve biliyorum… bir gün, bu sevda tam yerini bulacak.

Nurhayat Volkan/Almanya