İçimdeki Orkestra ve Bayram Yapan Çocuk

Bugün 23 Nisan. Çocukların bayramı. Ama benim için bir çocuk bayramından çok daha fazlası…

Çünkü bugün, içimdeki çocukla birlikte bayram yapıyorum. O neşeli, saf ve umut dolu küçük kız hâlâ içimde capcanlı.

İlkokula giderken giydiğim beyaz yakalı önlüğüm, teneffüslerde oynadığım oyunlar, annemin saçlarıma taktığı kurdele…

Hepsi hâlâ benle. Çünkü ben o günleri hiç unutmadım. Sadece bir süreliğine dışa dönmüştüm; kendimden çok başkalarını anlamaya, iyileştirmeye çalışmıştım.

Ama şimdi yeniden kendimle buluştum.

Artık sabahları gözümü açtığımda içimde bir orkestra çalıyor. Dışarıdan bir müziğe gerek yok; çünkü doğanın sesi bana yetiyor. Kuşların cıvıltısı, yaprakların fısıltısı, çocukların sokakta yankılanan kahkahaları…

Hepsi benim iç dünyamla senkronize.

Her sabah kalktığımda bir bayram sabahı gibi uyanıyorum.

İçimde coşku, eğlence ve tarifsiz bir huzur var. Yaptığım her şeyde eğleniyorum. Yemek yaparken, yürürken, bir çiçeği koklarken bile gülümsüyorum.

Fark ettim ki kendimle ilgilenince dünya daha güzel hale geliyor. İç dünyamı arındırdıkça dış dünyam da güzelleşiyor.

Karşıma hep benim gibi çocuk ruhlu, saf ve temiz insanlar çıkıyor.

İçimdeki çocuk artık daha özgür, daha neşeli, daha yaratıcı. Onun elinden tutuyorum her sabah, birlikte hayatı kutluyoruz.

Çünkü gerçek bayram, insanın kendi özüne dönmesidir.

Gerçek müzik, ruhun orkestrasıdır. Ve gerçek neşe, çocuk kalabilmeyi başaran kalplerde çiçek açar.

İnternational Hayat Haber/Almanya